بررسی اثر و مکانیسم های اوپیوییدی و دوپامینرژیک دکسترومتورفان بر پاسخ درد ایجاد شده با اسید استیک در موش ها با استفاده از تست writhing شکمی

سابقه و هدف: دکسترومتورفان یک آنتاگونیست غیر رقابتی گیرنده nmda گلوتامات می باشد که به عنوان یک داروی ضدسرفه otc مورد استفاده قرار می گیرد. در مطالعه قبلی خود که نتایج آن در مجلهeur. j. pharmacol., 1999, 377, 35-42 چاپ شده است نشان داده ام که دکسترومتورفان از طریق مسیرهای اوپیوییدی و دوپامینرژیک قادر است علایم سندرم withdrawal القا شده توسط نالوکسون در موش های وابسته به مرفین را تقلیل دهد. مطالعات بالینی مختلفی نیز نشان داده است که دکسترومتورفان می تواند درد بعد از اعمال جراحی و همچنین نیاز به تجویز مرفین پس از اعمال جراحی مختلف را کاهش دهد. این مطالعات پیشنهاد می کنند که احتمالا دکسترومتورفان اثر ضددردی دارد و ممکن است اثر ضددردی آن از طریق مسیرهای اوپیوییدی و دوپامینرژیک واسطه گری شود. در مطالعه حاضر، اثر دکسترومتورفان بر روی پاسخ درد القا شده توسط اسید استیک در موش ها با استفاده از تست writhing مورد آزمایش قرار گرفت. علاوه بر این نقش تعدیلی مکانیسم اوپیوییدی و دوپامینرژیک بر روی اثر دکسترومتورفان مورد مطالعه واقع شد.مواد و روش ها: تزریق داخل صفاقی 10 میلی لیتر/کیلوگرم اسید استیک 6/0 درصد به موش ها ایجاد رفتار writhing می کند که با درد مزمن مطابقت دارد. در مطالعه حاضر دوزهای مختلف دکسترومتورفان بر پاسخ writhing در عدم حضور و حضور داروهای مختلف اوپیوییدی و دوپامینرژیک مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: دکسترومتورفان در دوز داخل صفاقی 30 میلی گرم/کیلوگرم به طور معنی داری رفتارwrithing ایجاد شده توسط اسید استیک را کاهش داد. این دوز از دکسترومتورفان در تست rota rod فاقد اثر بر هماهنگی حرکتی موش بود که نشان دهنده اثر ضد دردی دکسترومتورفان است. دکسترومتورفان اثر ضد دردی مرفین را نیز تقویت نمود. اثر ضد دردی دکسترومتورفان و اثر تقویتی آن بر روی افزایش آستانه درد ناشی از تجویز مرفین توسط آنتاگونیست گیرنده های اوپیوییدی «نالوکسون» آنتاگونیزه گردید. اثر ضد دردی دکسترومتورفان توسط آگونیست گیرنده های d1 و d2 دوپامینی «آپومرفین»، نیز آنتاگونیزه شد که این اثر توسط آنتاگونیست گیرنده های d1 دوپامینی «sch 23390»، بلوکه گردید، در صورتی که آنتاگونیست گیرنده های d2 دوپامینی «سولپیراید»، و آنتاگونیست گیرنده های محیطی دوپامین «دامپریدون»، در این رابطه بدون اثر بودند.استنتاج: این نتایج نشان می دهد مکانیسم های گیرنده های اوپیوییدی و d1 دوپامینی مرکزی در اثر ضد دردی دکسترومتورفان نقش تعدیلی دارند.